Betreden met blote voeten…?
Het hofje werd in 1489 door stadsbestuurder Symon Pieterszoon van Loo en zijn vrouw Godelt Willemsdochter bij testamentaire beschikking overgedragen aan het Sint Elisabeths Gasthuis. Voorwaarde was dat er plaats zou worden geboden aan: “Dertien arme of scamele menschen; ’t zij priesteren ofte andre die goet van leve zijn” en bestond toen uit 13 huisjes.
Later werd het geschonken aan het Sint Elisabeths Gasthuis, vandaar de 2de naam Elisabethsgasthuishofje. Het hofje was ommuurd en alleen toegankelijk via een poort met daarboven het wapen van het St. Elisabeths Gasthuis.
Herrie in het hofje
Het hofje van Loo lag tegen het oude Cloveniersdoelen aan. De Cloveniers waren bewapende stadswachten en de doelen waren hun oefenterrein, een schietbaan dus. Het huidige doelenplein waar de bibliotheek zich bevindt is deels nog in oude staat en ook een bezoekje waard. In de Barrevoetssteeg zelf waren oorspronkelijk meer hofjes te vinden, maar het steegje werd verbreed tot straat en enkele hofjes moesten wijken. Ook het Hofje van Loo had er onder te lijden: In 1885 zijn bij de verbreding van de Barrevoetsteeg tot de Barrevoetsstraat drie huisjes aan de straatzijde afgebroken. Het hofje verloor hierdoor haar beslotenheid; de binnentuin wordt nu alleen door een hek gescheiden van de straat. Hierdoor is het hofje van Loo één van de meest zichbare hofjes van Haarlem. De poort is verdwenen, maar het wapen van de Heilige Elisabeth (drie kronen) is nog wel terug te vinden op de waterpomp.
De huidige huisjes stammen uit de 17e eeuw, het hofje is grondig gerestaureerd in 1963.
Toegang
Barrevoetstraat 7, het hofje is tegenwoordig niet meer toegankelijk voor publiek maar door het lange hekwerk kunt je er nog altijd uitgebreid een blik op werpen.
De familie van Loo staat niet alleen bekend vanwege het stichten van dit Haarlemse Hofje. Een van Loo nam volgens de overlevering deel aan de kruistocht naar Damiate in 1219.